نومیدی

---

به عمق نومیدی رسیده بودم و تاریکی چتر خود را

بر همه چیز کشیده بود که عشق از راه رسید و

روح مرا رهایی بخشید.

فرسوده بودم و خود را به دیوار زندانم می کوبیدم.

حیاتم تهی از گذشته و عاری از آینده بود و مرگ

موهبتی بود که مشتاقانه خواهانش بودم.

اما کلامی کوچک از انگشتان دیگری ریسمانی شد در دستانم

 به آن ورطه پوچی پیوند خورد و قلبم با

شور زندگی شعله ور شد.

معنای تاریکی را نمی دانم اما آموختم که چگونه

بر آن غلبه کنم.