کجاست عشق ومهر؟

کجاست عشق ومهر؟

خواستم از گل بگویم درگلستان گل نبود// نغمه ها خاموش حتی دانه ای بلبل نبود
خواستم چون خواجه با ساقی کنم رازونیاز// میکده بسته ، به جایش بتکده گردیده باز
خواستم شعری بگویم از صفای جویبار// نی اثر از جویبار اینجا ست نی از چشمه سار
صحبت از آواز قمری نیز حرفی بی خود است// شعر پرواز پرستو هم یقیناً بیهُده ست
شمعها خاموش ، پروانه زهجر شمع سوخت// بهر پرواز کبوترها نباید چشم دوخت
شاعران در انتخاب واژه ها درمانده اند// آنچه می گویند هم در داستانها خوانده اند
خواستم از عشق گویم بر قلم جاری نشد// از وفا و مهر حتی جمله ای ساری نشد
هیچکس دیگر چو مجنون عاشق و دلخسته نیست// همچو فرهادی به شیرین، عاشق و وابسته کیست؟
آن پدر کو تا که چون یعقوب از دوری پور؟// آن چنان نالد که گردد چشم هایش هردو کور
کسیت اینک همچو ابراهیم تا درراه عشق؟ // آورد فرزند دلبندش به قربانگاه عشق
کیست اینک چون علی تا در ره پیغمبرش؟// خوابد او آرام و راحت آنچنان دربسترش
هیچ چیز و هیچ کس اینک به جای خویش نیست// آنچه می گفتند و می خواندیم ،خوابی بیش نیست
معرکه بازار این دنیا پر از ریو وریاست// مهر والفت را نمی بینم ،وفاداری کجاست ؟
از جفای ابِن آدم زندگانی مرده است// بوستان معرفت دیری ست که پژمرده است
واژه عشق و وفا بس واژه ای نا آشناست/ /صحبت از مردانگی کردن در این وادی خطاست
همنشینی با گل و رفتن به دشت و کوهسار// گفتن از دلدادگی و لحظه های انتظار
دیدن پرواز مرغان و شکوه آبشار// چهچه آن عندلیب مست در فصل بهار
گشته چون رویا ی بی تعبیر بهر آدمی// گوییا هستیم ما اندر جهان دیگری
حسرت« جاوید» شد آرامش و آسودگی// کیمیا شد مهر و عشق وغیرت و مردانگی

چند رباعی

از رمـــز و رمـــوز دهـــرآگـاه نه ایم/ آگاه ازیـــن زمـــیـــن وآن مـــاه نــه ایم
از خــلــقـــت کائــنــات و اســرار ازل / ازگـــــــردش روزگــــار آگــــاه نــه ایم


مــســتــیــم زبــــاده و خـــرابــیـم زمی/ آگاه نـــــه ایــــــم زآمـــد و رفــتـــن دی
چـــون کــبــک بـه زیر برف خفتیم مُدام/ تــاچشــم بــه هم زنیم ،این ره شده طی


غـــرقــیـــم بـــه وادی هــــلاک ِتـــزویــر/ در ســـر نــبــود فــکر خــلاص و تدبیر
بــرخــیـــز و شـــکــن قــیــود دنیای دنی/ نــاجــی نــَبــوَد کســی تــورا از زنجیر


تـــاچــنــد بــه دل نـشانده ای تخم هوس/ تـــا چــنـــد کــنــی جهد به آزردن کَس
تــا چـــشم بـــه هــم زنـی مَلَک می گوید: / آرام بــخــواب ، زنـــدگانــــی تـــو بـَس


آیــیــنــه چـــرا شــکســتی ای یار عزیز / خــود را بشــکــن ، بـشـوچـو آیینه تمیز
اویـــار صـــدیـــق تــوســت ،اورامشِکَن / عــیـــب تــو بـگویــد و زحُسنت هـم نیز


ای کـــاش دلـــم اســیـــر و بــیـمار نبود/ در بـــنـــد نــــگاه او گــــرفــتــار نــبـود
من عاشق واو زعشق من بی خـبر است/ ای کــاش دل و دلــبــــر و دلـــدار نـبود


بـــا آمـــــدنــــــت بــهـــشــــت را آوردی/ طــعـــم خـــوشِ ســرنــوشـت را آوردی
گلــشن شــده از وجــود تــو خــانـه ی دل / تــو نــیــکی ِ یـــک ســرشـت را آوردی


یک قلب و یکی نیزه و یک کاسه ی خون/ کــنــدم بـــه روی درخــتِ بـیـد مـجـنون
آن قــلـب ز مــن بــود و نــگاهــت نــیــزه / آن کاسه ی خون ، خون ِ دلِ این مجنون